Koszyk - GeoŚwiat

Twój koszyk aktualnie jest pusty.

Wróć do sklepu

Śledź mnie na Facebooku

1,028

GeoŚwiat

Blog o zdobywaniu szczytów, odkrywaniu nowych miejsc i zamiłowaniu do geografii.

GeoŚwiat

2 weeks ago

GRP wokół Andory Dzień 6Wstajemy jeszcze wcześniej niż zwykle. Wczorajszy upał tak nas przeczołgał, że decyzja była prosta: wstajemy jeszcze wcześniej niż zwykle. Decyzja prosta, choć nieprzyjemna.Pierwsze 1,5 godziny to dość strome podejście na przełęcz 2500 m. Cały czas towarzyszą nam piękne widoki skąpane w promieniach wschodzącego słońca. Niestety z pierwszymi promieniami przychodzi też ciepło. I tak zaczyna się nasz kolejny dzień smażenia 😂Na przełęczy robimy sobie przerwę. Pięknie widać stąd naszą całą dzisiejszą trasę. Najpierw daleko w dół, do schronu, a potem niekończące się podejście na Przełęcz Menners na wysokość 2750 m. Aż mnie nogi bolą jak na to patrzę, ale cóż, trzeba iść do przodu. Do schronu schodzimy bardzo sprawnie, tylko sam początek zejścia jest stromy i kruchy. A potem wchodzimy w teren: idealne miejsce na namiot co 10 minut 😂Pod schronem uzupełniamy wodę, jemy drugie śniadanie i wbijamy kolejną pieczątkę. Coraz mniej pustych miejsc 😁A potem ruszamy do góry. Niestety, historia z wczoraj się powtarza. Mimo, że na zegarkach dopiero 10:30, w słońcu jest już ponad 30 stopni. Staram się utrzymać wolne, równe tempo, ale stromizna i temperatura wymuszają zatrzymywanie się. Pojawia się też kilka krótkich, skalistych fragmentów, gdzie trzeba sobie pomóc rękami. Kiedy po godzinie docieramy do potoku, mam ochotę się w nim położyć. Zachowuję jednak odrobinę rozsądku i najpierw zdejmuję plecak i buty. A potem wsadzam nogi w lodowatą wodę, a resztę ciała polewam i schładzam zmoczoną koszulką. O matko, jak dobrze ❤️Z przerwy wychodzimy trochę schłodzeni. Ja wychodzę ociekającą, bo zakładam na siebie świeżo zmoczoną koszulkę i czapkę. Już po chwili jedyną częścią garderoby jaką mam suchą są skarpetki. Ale to jedyny sposób, abym była w stanie funkcjonować w tych temperaturach. Za potokiem szlak robi się trochę mniej stromy, pojawiają się kolejne skałki, więc jest trochę urozmaicenia. Przy kolejnym potoku zatrzymujemy się tylko na chwilę, aby nabrać wody i wylać na siebie następną butelkę wody w celu schłodzenia. Stąd jeszcze nieco ponad godzina na przełęcz. Ostatni odcinek prowadzi zakosami. Jeden, drugi, dziesiąty i końca dalej nie widać. W końcu jednak przełęcz wyłania się z grani. A tam niespodzianka: znak, że wchodzimy na teren parku i dalej obowiązuje zakaz latania dronem i spania pod namiotem. Pierwsze - luz. Ale to drugie dość mocno krzyżuje nam plany. Nigdzie wcześniej nie natknęliśmy się na te zakazy.Ostatecznie postanawiamy cofnąć się trochę w dół i rozbić przy jeziorze jeszcze przed parkiem narodowym. I to była doskonała decyzja, bo trafiamy na najpiękniejszy nocleg na całym szlaku. Sprawnie rozbijamy namioty i idziemy na szybką kąpiel, bo zza grani widać już chmury burzowe i słychać niedalekie pomruki. Przed schowaniem do namiotu sprawdzam jeszcze wszystkie odciągi i wszystkie śledzie przywalam kamieniami, aby zapobiec ich wyrwaniu przy mocniejszym wietrze. Po Lofotach wolę dmuchać na zimne.Na szczęście nasza przygoda z burzą kończy się na wietrze i lekkim deszczu. Główny rdzeń mija nas bokiem. Wieczór jest bardzo spokojny. Oglądamy piękny zachód słońca, potem wschód księżyca, a na koniec jeszcze nawet perseidy. Wszystko z widokiem na góry i jezioro 😍 ... See MoreSee Less

Photo

View on Facebook

GeoŚwiat

2 weeks ago

GRP wokół AndoryDzień 5Otwierasz tropik namiotu, a tam jezioro, góry i różowiejące niebo. Co tu dużo mówić, jest pięknie. Wstawanie o tej porze wciąż boli, ale przynajmniej mam wrażenie, że jestem świadkiem małego spektaklu budzącej się przyrody. Na rozgrzewkę zaczynamy dla odmiany zejściem. Krótkim, ale stromym, po mokrej od rosy trawie. Efekt? Skarpetki i nogi zmoczone już po 5 minutach. I tylko marzę, żeby ta wilgoć została ze mną jeszcze parę godzin 😂.W dolinie wpadamy po pieczątkę w schronie (kolekcja rośnie!) i ruszamy ostro w górę. To jeden z bardziej wymagających kawałków GRP – trawersujemy strome zbocze, są skały, rumowiska i łańcuchy. Ale spokojnie, to przyjemne urozmaicenie, nic nadzwyczaj trudnego.Przy rozdrożu zostawiamy plecaki i lecimy na lekko po kolejną pieczątkę w schronisku. A tu kolejne jezioro z zaporą i na dodatek elektrownia wodna ukryta w górze. No muszę przyznać, że takich rozwiązań to nawet w Alpach nie widziałam.Wracając do plecaków, trafiamy na moment, kiedy helikopter przylatuje po ekipę techniczną. Dzieje się to tak blisko nas, że po raz pierwszy czuję na sobie podmuch śmigieł. I nagle te wszystkie sceny, gdzie ludzie przy helikopterze kucają, mają duży sens. Jedną ręką trzymam czapkę, a drugą okulary 😅Potem znów wędrujemy trawersem, mijamy kolejne szczyty, a słońce smaży niemiłosiernie. Wreszcie, po zejściu do kolejnej doliny, znajdujemy parę drzew. Tutaj to prawie jakbym wygrała w totka 😂 Rozsiadamy się więc wygodnie i robimy lunch nad potokiem. Dzisiejsze menu: gnocchi z zupą pieczarkową. Brzmi dziwnie, smakuje genialnie 😍Ostatnie 1,5 godziny dnia to już tortury. Gdy tylko odeszliśmy od potoku temperatura nagle skoczyła o 10 stopni. Zegarek pokazuje 13:00 – czyli najgorsze godziny. Zero wiatru, południowe zbocza, więc pot zalewa oczy. Idziemy w tempie ślimaka, od cienia do cienia. Nie ma go dużo, ale czasem zdarzają się pojedyncze drzewka. To też moment na sprawdzenie, czy osoba za nami jeszcze żyje i nie padła gdzieś po drodze 😅W końcu docieramy nad Jezioro Sorda. Schron już pełny, chociaż nie ma jeszcze 15:00. Tutaj poznajemy pierwszych Polaków w Pirenejach! Krótka pogawędka, a potem wracamy do rytuałów: znaleźć miejsce na namiot, rozłożyć obóz, kąpiel w lodowatym jeziorze i gotowanie kolacji.Wieczór upływa na siedzeniu nad wodą, partyjce w karty i podziwianiu ogromnego stada owiec sunącego po zboczu naprzeciwko. Przez chwilę zastanawiamy się, czy przypadkiem nas nie staranują, ale ostatecznie schodzą dalej w dolinę. Spoiler alert: kilka dni później staranują nas inne zwierzęta 😂 ... See MoreSee Less

Photo

View on Facebook

GeoŚwiat

2 weeks ago

GRP wokół AndoryDzień 4Po trzech dniach intensywnego trekkingu nasze nogi same prosiły o litość. Więc plan na dziś? Krócej, spokojniej, bez nadmiernego mordowania się. Tylko 700 metrów podejścia, kawałek grzbietem i zejście nad jezioro. Prawie jak dzień wolny 😉.Wychodzimy dopiero o 10:00, bo szkoda było nie wycisnąć do ostatniej minuty luksusu spania pod dachem. A śniadanie… no cóż, człowiek od razu zapomina, że jeszcze wczoraj jadł gotową zalewajkę od knorra gdzieś na kamieniu 😂Podejście idzie nam dość sprawnie, mimo ciężkich plecaków i upału. W plecakach niesiemy naprawdę bardzo ciekawe rzeczy: 10 surowych jajek na jajecznicę, kilogram jabłek i nektarynek, a ja mam dodatkowo paczkę popcornu, której nie zdążyliśmy zjeść wczoraj wieczorem. No po prostu luksusy 😁Koniec podejścia jest mało przyjemny, bo szlak jest fatalnie oznakowany, a zbocze pocięte jest milionem krowich i owczych ścieżek. Słowem, musimy wyznaczyć szlak samodzielnie. Na grzbiecie wita nas taki wiatr, że prawie myślę o założeniu bluzy. Ale tylko prawie 😂. W między czasie słońce chowa się za chmury i zaczynam uważnie obserwować chmury pod kątem burzy. Ale póki co cieszymy się, że dla odmiany nie smażymy się jak na patelni.Tuż przed zejściem robimy dłuższą przerwę na podziwianie widoków i lunczyk. A potem już tylko zejście nad jezioro, które jest przepiękne. Obok niego jest tyle idealnych miejsc na namiot, że przez pół godziny prowadzimy debatę w stylu: „Tu jest równo, ale tam ładniejszy widok… a może jednak przy wodzie?”. A podobno od przybytku głowa nie boli 😂 W końcu udaje nam się znaleźć kompromis i rozbijamy się przy potoku wpadającym do jeziora, tuż obok miejsca na ognisko.W międzyczasie słońce wraca, a temperatura znowu szybuje w górę, więc szybko wskakujemy do jeziora. I to dosłownie, bo zaraz przy brzegu jest już ponad 2 metry głębokości. Szok temperaturowy mamy gratis. Ale takie schłodzenie się jest naprawdę przyjemne ❤️A wieczorem robimy ognisko. Jest malutkie, bo drewna w okolicy jak na lekarstwo. W końcu jesteśmy powyżej granicy lasu. Ratują nas… krowie placki. Palą się całkiem nieźle, trzeba tylko dobrze je ułożyć żeby nie zatamować dopływu powietrza. A w pakiecie ziołowy aromat. Romantyzm level Andora 😅.To był idealny dzień na złapanie oddechu. Odpoczynek, piękne widoki, kąpiele w lodowatej wodzie i ognisko – czego chcieć więcej? Takie dni na szlaku kocham najbardziej ❤️ ... See MoreSee Less

Photo

View on Facebook