W Wolnym Czasie - GeoŚwiat

Pokazuje: 13 WYNIKI

Podsumowanie 2024 roku. Czyli jak otworzyłam swoje biuro podróży?

Od Sylwestra minął już tydzień, więc chyba czas najwyższy, aby podsumować 2024 rok. A był to rok niezwykle zwariowany, bardzo pracowity, pełen wyzwań, czasem stresu, ale też wielkich radości i wielu pięknych odwiedzonych miejsc. A wszystko to w końcu doprowadziło mnie do spełnienia marzenia jakim …

Gdzie poniosło mnie w 2022 roku? 1/4 roku w podróży!

Dzisiaj nie będzie relacji ani porad. Za to cofniemy się do ostatnich dwunastu miesięcy i pokażę Wam, jakie miejsca udało mi się się zobaczyć w 2022 roku. Być może złapiecie tu jakąś inspirację na przyszłe podróże. A dla mnie zawsze jest to ciekawy moment, gdy …

Muzeum Farmacji w Warszawie

Muzeum Farmacji w Warszawie to przykład dość niszowego muzeum. Niewielkie, mało znane, ale oferujące całkiem ciekawą wystawę. Idealne miejsce do połączenia ze spacerem po warszawskiej starówce albo z lodami na barbakanie. Jak wygląda Muzeum Farmacji w Warszawie? Całe muzeum składa się z 4 niedużych sal, …

WYZWANIE: W 2022 roku odwiedzę 52 mało znane miejsca w Polsce

Lubisz podróżować i poznawać nowe miejsca? Nie masz pomysłu, gdzie pojechać albo brak Ci motywacji? To wyzwanie jest dla Ciebie! Ile trwa wyzwanie? Wyzwanie będzie trwało cały rok. Raz w tygodniu, w poniedziałek albo wtorek, w wydarzeniu na Facebooku będzie pojawiał się post o jakimś …

Warszawskie iluminacje: Królewski Ogród Światła

Ten rok jest inny niż dotychczas. Dlatego tym bardziej staram się szukać pozytywnych bodźców i atrakcji tuż obok nas. Zupełnie nie czułam tegorocznej świątecznej atmosfery. W ostatnim tygodniu odwiedziliśmy więc Królewski Ogród Światła, aby choć na chwilę poczuć się jakby było normalnie. Królewski Ogród Światła …

VIII Memoriał Kamili Skolimowskiej

W tym roku po raz kolejny zawitałam na Memoriał Kamili Skolimowskiej. Spodziewałam się dużo większej widowni niż rok temu, ale nie aż tak dużej! 35 000 ludzi na lekkoatletyce w Polsce?! Gdybym tego nie widziała chyba bym nie uwierzyła… Standardowo rywalizacja rozegrała się w siedmiu …

Puchar Mazowsza XC w Starej Miłosnej, czyli cel: PRZEŻYĆ

Długo odwlekałam ten tekst. Start odbył się 4 tygodnie temu, a ja nie mogłam wciąż zabrać się do tej relacji. Dlaczego? Bo sama nie wiem, co myśleć o tym starcie. Nie mogę go zakwalifikować do szufladki UDANY/NIE UDANY, tak jak robiłam to z zawodami biegowymi. …

Park trampolin, czyli pomysł na wakacje

Jakby nie patrzeć, wczoraj zaczęły się wakacje i tłumy dzieci i młodzieży niebawem staną przed pytaniem, co robić podczas tych długich dwóch miesięcy. Pomysłów na pewno jest sporo, ale dzisiaj chciałabym Wam pokazać miejsce, gdzie dobrze bawić się mogą osoby w każdym wieku. Co to …

Z wizytą w warszawskim zoo

W ostatnią środę odwiedziłam warszawskie zoo. Był to wypad zupełnie spontaniczny, przyjaciółka rzuciła pomysł i szybko zebrała się chętna ekipa. W Zoo nie byłam już chyba z 10 lat, więc była to naprawdę super propozycja. Korzystając z wolnego czasu, w środę rano zameldowaliśmy się pod …

Mazowiecki Park Krajobrazowy – szlak MTB, czyli pierwsze 40 km na rowerze

Mimo mało wiosennej pogody, mój sezon rowerowy coraz bardziej rozkwita. Mazowiecki Park Krajobrazowy aż zachęca do wyjścia na zewnątrz. Jeżdżę coraz szybciej, coraz dalej i pokonuję kolejne bariery pt. „tu jest za stromo, a tu jest za dużo piachu”. W ostatni wtorek postanowiłam objechać cały …

882

GeoŚwiat

Blog o zdobywaniu szczytów, odkrywaniu nowych miejsc i zamiłowaniu do geografii.

GeoŚwiat

2 days ago

Trekking przez JotunheimenDzień 6Śniadanie w formie bufetu, to dokładnie to, na co miałam ochotę. Jajka, pieczywo, świeże warzywa i całkiem dobre parówki. Do tego papier śniadaniowy i torebki, aby zapakować sobie lunch na drogę.O 9:30 wychodzimy przed schronisko na spotkanie z przewodnikiem. A wraz z nami ponad 100 innych osób. To tyle by było z małej grupy...Każdy zakłada uprząż i po krótkim wprowadzeniu ruszamy w stronę najwyższego szczytu Norwegii i lodowca. Szlak prowadzi przez ogromne rumowisko skalne i tym razem musimy uważać nie tylko na kamienie, ale też na pięty osób przed nami 🫣Po dojściu do lodowca mamy chwilę przerwy, w trakcie której przewodnicy przygotowują liny. Patrzę na lodowiec i jestem rozczarowana, bo widzę tylko białą połać świeżego śniegu. Żadnych szczelin, żadnych deformacji, zero lodowcowego błękitu. Szybko okazuje się, że przez lodowiec będziemy iść tramwajami. Liny są ze sobą połączone i do jednej liny wpina się około 40 osób. Na przodzie idzie przewodnik, który dba o równe, niezbyt szybkie tempo i wybór drogi. Nie żeby było bardzo w czym wybierać, bo przez lodowiec prowadzą dwie bardzo wyraźnie wydeptane ścieżki. Naszym jedynym zadaniem jest przebieranie nogami w odpowiednim tempie i pilnowanie liny przed sobą, aby utrzymywać odpowiednią odległość pomiędzy uczestnikami. Nie jest to wcale takie łatwe, szczególnie na zejściu, kiedy raz po raz ktoś wywraca się na osuwającymi się śniegu. Przejście przez lodowiec trwa około 40 min, a potem na szczyt trzeba liczyć jeszcze drugie tyle. Tutaj szlak jest już zdecydowanie trudniejszy i przez większość czasu wymaga lekkiej wspinaczki. Na szczęście skały są dobrze urzeźbione, a rzeka ludzi wskazuje kierunek szlaku. Kiedy w końcu staję na szczycie nie mogę powstrzymać cichego WOW. Widoki są niesamowite! Siadamy całą grupą na krawędzi szczytu, tyłem do ludzi, i zachwycamy się dzikimi górami przed nami. Ostre granie, białe lodowce i głębokie doliny skryte pomiędzy strzelistymi szczytami. Czuję się jak w innym świecie. I może nie czuję się wielkim zdobywcą, ale nie da się ukryć, że siedzę na najwyższym szczycie Norwegii. Podobno widać stąd prawie 10% całego kraju i kiedy rozglądam się dookoła jestem w stanie w to uwierzyć.Po zejściu do schroniska mamy jeszcze chwilę odpoczynku i o 17:15 wsiadamy do autobusu, który zwozi nas do doliny do miasteczka Lom. A tutaj zameldowanie na campingu, zakupy i wreszcie upragniony odpoczynek. ... See MoreSee Less

Photo

View on Facebook

GeoŚwiat

3 days ago

Trekking przez JotunheimenDzień 5Noc jest krótka, ale pozwala trochę odpocząć po długim marszu poprzedniego dnia. Sprawnie jemy śniadanie i ruszamy w drogę, bo na 14:00 mamy zarezerwowane bilety do Klima Parku. A dzieli nas od niego, bagatela, znowu 1000 metrów podejścia 😂Pierwsze pół kilometra prowadzi nas drogą. Dziwnie jest widzieć samochód i linię energetyczną, odzwyczaiłam się od tego widoku przez ostatnie dni. Potem jeszcze mostek i szlak zaczyna iść pod górę. Podejście jest strasznie strome, a ścieżka wąska i miejscami osypująca się. Mam wrażenie, że jeśli będę iść wolno, to zaraz zacznę się staczać. Ale szybciej też się nie da, bo płuca nie dają rady. Cieszę się, że idę na końcu grupy i mogę klnąć pod nosem bez zniesmaczenia innych. Już po 20 minutach tej mordęgi nadaję temu szlakowi nową nazwę - Szlak Diabła. Druga część podejścia na szczęście nie jest już aż tak stroma, a i widoki są niczego sobie. Świetnie widać naszą wczorajszą drogę ❤️W schronisku Juvasshytta meldujemy się sporo przed czasem, mamy więc czas na ugotowanie lunchu i chwilę odpoczynku. A potem czas na Klima Park. Kiedy rezerwowałam bilety, miałam trochę obaw. Bałam się, że wycieczka będzie przereklamowana, powierzchowna, że będziemy żałować tych 150 zł. Na szczęście myliłam się i były to jedne z najlepiej wydanych pieniędzy na tym wyjeździe! Początek zwiedzania to kilometrowy spacer podczas którego przewodniczka opowiada nam o lodowcach, wiecznej zmarzlinie, obecnie kwitnących kwiatach, porostach i prowadzonych badaniach w okolicy Klima Parku. Warto dodać, że spacer odbywa się po kładce, co oznacza, że nie trzeba skakać po kamieniach i co chwilę uważać gdzie postawić kolejny krok. Całkiem miła odmiana, kiedy każdy kolejny kamień nie czyha na Twoje życie 😂Druga część wycieczki to wejście do tuneli lodowych. Powoli przesuwam ręką po lodowych ścianach, jeszcze nie dowierzając, że to naprawdę lód. Oglądamy krótki film z powstawania tuneli - były wykuwane ręcznie przez 3 miesiące. Coś niesamowitego. Nie brakuje też elementu speleologicznego, ponieważ co odważniejsi mogą najpierw przecisnąć się przez wąski tunel, a potem zjechać z niego lodową zjeżdżalnią. Łatwiej powiedzieć niż zrobić, szczególnie, gdy jedyna możliwa pozycja to głową do przodu. W końcu jednak udaje się przecisnąć i na dole melduję się z dwoma nowymi siniakami na kolanach. Ale było warto! Resztę dnia spędzamy na odpoczynku i jedzeniu, bo razem z noclegiem mamy też zapewnioną kolację. Miła odmiana od liofilizatów i puree ziemniaczanego 😁 ... See MoreSee Less

Photo

View on Facebook

GeoŚwiat

4 days ago

Trekking przez JotunheimenDzień 4Rano komarów jest trochę mniej, a to oznacza w miarę spokojne śniadanie i brak machania rękami w każdym kierunku. A energię trzeba oszczędzać, bo przed nami dzisiaj prawie 1100 m podejścia i 1500 metrów zejścia. Z kilkunastu kilogramowym plecakiem oznacza to niezłą przeprawę, szczególnie, że spora część szczytu jest jeszcze pokryta śniegiem 😁Podejście dłuży się i czym wyżej, tym bardziej upierdliwe się staje. Rumowiska skalne są coraz większe, a skały, po których trzeba iść mają coraz bardziej fantazyjne kształty. Raz po raz spoglądam na zegarek. Za nami już 1/5, potem 1/3, byle do połowy, potem będzie już z górki...Gdzieś w okolicach 800 metra podejścia mam kryzys, ale trochę czekolady i wejście w śnieg szybko podnosi morale. Jest pięknie, a ja z każdym krokiem czuję się jakbym wchodziła do innego świata. Krainy śniegu, surowej północy i białych lodowców ❤️Nadal sapię jak stary parowóz, ramiona mają już dosyć ciężkiego plecaka, ale idzie się jakby lżej, jakby śnieg mnie przyciągał. A potem nagle jesteśmy już na szczycie Glittertindena, czyli 2 najwyższego szczytu Norwegii: 2453 metry. Na szczycie spędzamy pół godziny, ale przed nami jeszcze długa droga w dół. Pierwsze 600 metrów zejścia w pionie jest bardzo nieprzyjemne, prowadzi rumowiskami i osuwającymi się piargami. Kiedy w końcu schodzimy do doliny, robimy dłuższą przerwę na lunch.Dalej droga robi się bardzo przyjemna, aż do skrzyżowania, kiedy okazuje się, że szlak którym planowaliśmy schodzić w zasadzie nie istnieje. Czasem pojawia się przebłysk ścieżki, czasem jakiś kamienny kopiec, ale nic nie zgadza się z mapą, a po chwili i tak ginie gdzieś w terenie. Zaczynamy więc norweski offroad, schodząc powoli w dół. Czasem drogę przecinają nam kamienie, czasem potoki, a innym razem bagniste źródliska. W końcu udaje nam się znaleźć ledwie widoczną ścieżkę, która pokrywa się z przebiegiem szlaku na mapie. Postanawiamy jej zaufać, bo teren robi się stromy i skalisty, a podążanie dalej prosto mogłoby być niebezpieczne. Kilkukrotnie dochodzimy do załomów skalnych, gdzie wydaje się, że właśnie dochodzimy do krawędzi urwiska. Za każdym razem okazuje się jednak, że ścieżka finezyjnie odnajduje sposób, aby zejść na dół. Momentem kulminacyjnym jest dojście do ogromnego wodospadu, którego nie ma na żadnej mapie. Jest potężny, większy od najwyższego wodospadu w Polsce. A ścieżynka, jak gdyby nigdy nic, biegnie krawędzią kotła eworsyjnego. W końcu udaje nam się zejść do samej doliny, a w ramach nagrody, tuż przed drogą czeka na nas piękne miejsce namiotowe. Płaskie, osłonięte od wiatru i z potokiem płynącym tuż obok. Ale co tu dużo mówić, należało nam się 😁 ... See MoreSee Less

Photo

View on Facebook